Do takiego wniosku doszedł Sąd Najwyższy rozpatrujący skargę kasacyjną dotyczącą oddalenia roszczenia o odszkodowanie za poniesione koszty leczenia z powodu ich pokrycia przez świadczenia przekazane przez fundację. O szczegółach tej sprawy można przeczytać na portalu rzeczpospolita.pl w publikacji Marka Domagalskiego z dnia 09.03.2017 r. „Sąd Najwyższy: dobroczynne datki dla ofiary nie zwalniają sprawcy od odszkodowania”.

Sprawa dotyczyła roszczeń odszkodowawczych związanych ze zdarzeniem medycznym, w wyniku którego małoletnia poszkodowana wymagała specjalistycznego leczenia. Sąd I instancji zasądził od szpitala kwotę 150 tys. zł tytułem zadośćuczynienia, rentę w wysokości 1,2 tys. zł miesięcznie oraz 39 tys. zł odszkodowania, tj. zwrotu kosztów leczenia. Rozpatrujący sprawę w drugiej instancji, Sąd Apelacyjny w Białymstoku, podwyższył zadośćuczynienie do 250 tys. zł, obniżył rentę do 480 zł, a żądanie odszkodowania oddalił. Wskazał przy tym, że wydatki poniesione na leczenie nie podlegają zwrotowi od pozwanego z powodu ich pokrycia przez fundację, która przekazała środki na ten cel.

Rozpatrujący sprawę Sąd Najwyższy był odmiennego zdania, wskazując, że „Trzeba (…) brać pod rozwagę z jednej strony zasadę, że odszkodowanie nie powinno przekraczać wysokości szkody i nie może być źródłem nieusprawiedliwionego wzbogacenia poszkodowanego, realizacji której służy reguła kompensacji szkody z uzyskanymi korzyściami, mająca swą normatywną podstawę w art. 361 § 1 k.c. Z drugiej strony trzeba uwzględnić regulację zawartą w art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którą w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty”. Tym samym uznał on, że Sąd Apelacyjny powinien rozpoznać ponownie sprawę, nie uwzględniając w wysokości odszkodowania pomocy przekazanej przez fundację na rzecz poszkodowanej.

W uzasadnieniu wyroku wskazano, że „Do kategorii korzyści niepodlegających uwzględnieniu przy ustalaniu odszkodowania – jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 2005 r., I CK 185/05 (OSNC 2006, nr 7-8, poz. 133) – zalicza się powszechnie w piśmiennictwie dobrowolne świadczenia osób trzecich na rzecz poszkodowanego. Celem takich świadczeń bowiem nie jest z reguły zwolnienie osoby odpowiedzialnej od obowiązku naprawienia szkody, lecz nieodpłatne przysporzenie korzyści poszkodowanemu, bez nabycia roszczenia regresowego wobec osoby odpowiedzialnej. Uzyskana przez poszkodowanego korzyść nie jest normalnym następstwem zdarzenia, które spowodowało uszczerbek, wobec czego nie można  przyjąć tożsamości źródła uszczerbku i korzyści”.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2016 r., sygn. akt: IV CSK 52/16